Levada do Caldeirão Verde (oznaczona PR9) to solidna, 9-cio kilometrowa trasa (w jedną stronę) – jedna z najbardziej popularnych na Maderze. Ten szlak ma wszystko czego możecie oczekiwać od porządnej lewady – odpowiednią długość, tereny zielone – przepiękna flora, kanał irygacyjny (wiadomo), tunele oraz widoki. Niektóre fragmenty trzeba pokonać na wysokości z miejsc nieco wyeksponowanych.

Początek szlaku jest zaraz obok dużego parkingu (płatnego). Tak wygląda trasa dojazdu – standardowo zaznaczyłem z Funchal. PR9 jest w północnej części wyspy, więc chwile to zajmie (ale nie więcej jak 1h).

Ostatni odcinek to wąska droga, gdzie mieści się tylko jeden samochód – także, że nie przestraszcie się – to jest ta droga!. Co kilkadziesiąt metrów mamy zatoczki, gdzie można się relatywnie swobodnie wyminąć. Oprócz tej jednej niedogodności jest spokojnie – tutaj nie ma żadnych ostrych podjazdów czy serpentyn.

Zanim wejdziemy na ścieżkę dobrze jest załatwić wszystkie potrzeby fizjologiczne. Niby jasna sprawa, ale na lewadach faktycznie jest ciężko o ustronne miejsce – a czeka nas długi wymarsz. Te domki poniżej to ostatnia deska ratunku. Przy okazji – jest tu kawiarnia, gdzie mają zarąbiste ciasta! (Cafetaria Queimadas).

Pieszo w jedną stronę jest około 9km. Powrót tą samą drogą. Zazwyczaj nie jestem fanem wracania się tym samym, ale na lewadach to nie szkodzi bo sceneria jest na tyle bajkowa, ze wcale nie nudzi. Myślę, że można całość podzielić na trzy fragmenty…

Pierwszy fragment trasy to taka normalna ścieżka przez las, bez jakichś widoków czy specjalnych walorów. Niby nuda, ale w dalszej części jeszcze zatęsknimy za tak szeroką drogą jaka jest tutaj.

Tak mniej więcej po półtorej kilometra zaczyna robić się ciekawiej. Roślinność zaczyna być coraz bardziej bujna i egzotyczna dosłownie nachodząc na szlak. Mamy coraz więcej zakrętów, strumyków a nawet wodospady. Oczywiście to nie jest level Jeziora Plitwickie w Chorwacji, ale za każdym zakrętem słychać dźwięk przelewającej się wody z krzaka na krzak. Nie wiem czy zawsze tak jest, ponieważ nam nadarzyła się nie najlepsza pogoda akurat – mówiąc delikatnie. No i jedna rzecz, którą warto pamiętać – im dalej tym ścieżka bardziej wąska. Z początku to była szeroka droga z piachu, gdzie nawet samochód by przejechał – a dalej już betonowy kanał, gdzie może przejść tylko jedna osoba.

Po drodze trzeba przejść przez dwa tunele. Jeden krótszy, kręty (kilkadziesiąt metrów), długi dłuższy – ponad 100 metrów, ale za to prosty, gdzie widać światełko na końcu. W obu przypadkach latarka jest absolutnie niezbędna. Tunele są miejscami niskie, na pewno osoby wyższe muszą się schylać. Nie wszyscy mogą tu czuć się komfortowo, ale niestety tych tunelów nie da się obejść.

Trzeci fragment trasy jest najbardziej ciekawy. Tutaj mamy już tylko betonowy murek, który wiedzie nad przepaścią z fajnymi widokami, często z odrobiną ekspozycji. Nie są to jakieś wielkie przepaście co prawda, ale jest dość ciasno. Gdy ludzie idą w przeciwną stronę trzeba odchodzić na boki w różne zakamarki. Czasem nawet robią się korki.

Punktem kulminacyjnym jest 100-metrowy wodospad Caldeirão Verde. Na zdjęciach nie wygląda okazale, ale tylko dlatego, że są robione z dużej odległości (z bliska ciężko go ująć w całości). Z tego miejsca również odchodzi dalej szlak na lewadę Caldeirão do Inferno. Niestety ta od dłuższego już czasu jest zamknięta, i na razie nie zanosi się na otwarcie – musimy więc skończyć tu wycieczkę.

Zanim wyruszycie w drogę powrotną do hotelu – warto zrobić krótki stop w miasteczku Santana (około 10 minut drogi stąd). Zaraz obok głównej ulicy stoją kolorowe, trójkątne domeczki. Możliwe jest, że nawet tędy jechaliście, tylko nie przykuło to uwagi. Te domki stanowią sygnaturkę Madery – tak kiedyś wyglądało tu mieszkalnictwo. Bardzo charakterystyczne – długie, spadziste dachy były idealne do powstrzymywania obfitych opadów przed przedostaniem się do środka. Oczywiście domki tutaj to odświeżona, turystyczna wersja tego jak wyglądało to kiedyś. Ten widok można dostrzec na co drugim magnesie na lodówkę przywiezionym z Madery. Bardzo ładne i klimatyczne, ale niestety domków jest dosłownie kilka. Całe zwiedzanie zajmie kilka minut.

Wrażenia

Podobnie jak na PR6, które opisałem TUTAJ, lewada PR9 jest jak najbardziej godna polecenia. Praktycznie ciężko jest mi wymyślić lepsze miejsce na dłuższy spacerek. Tutaj jest nieco prościej niż PR6 – nie ma prawie żadnych wzniesień. Znajdzie się kilka schodków, ale przewyższenie na całej długości nie jest większe niż 100 metrów. Różnica poziomów wynika raczej z długości szlaku, a nie jakichś konkretnych miejsc gdzie trzeba wejść lub zejść – bo takich tutaj nie ma. To jest wymarzony szlak dla kogoś, kto nie lubi się wspinać.

Mimo chodzenia po płaskim, lewada oferuje super widoki – przynajmniej w ostatniej części szlaku. Mamy tutaj otwarty teren z przepaścią. Oczywiście o jakichś niebezpiecznych fragmentach nie ma w ogóle mowy. A na fragmentach wcześniej, gdzie nie ma widoków bo drzewa wszystko zasłaniają, to i tak mamy do czynienia z bardzo przyjemną ścieżką wśród zieleni i – gdzieniegdzie – wodospadów różnej wielkości. Nie czuć znudzenia nawet wracając tą samą drogą.